حتما برای شما هم پیش آمده که در یک مهمانی، تاکسی، ایستگاه اتوبوس، سرِ کلاس درس و یا هر جای دیگر؛ یک نفر را دیده باشید و با خودتان بگویید: “کاش من جای این بودم…!”
من بارها به این موضوع فکر کردم که این آدمها چه چیزی دارند که گاهی ما دلمان می خواهد از خودمان دور شویم و به آنها نزدیک؟! و به این نتیجه رسیدم که این آدمها خاص هستند. اما مگر آدمهای خاص چجوری اند؟! بعضی تصور می کنند، خاص بودن یعنی طبق فشن لباس بپوشیدن. موزیک خارجی گوش دادن. موها را مثل ستاره های هالیوودی آرایش کردن و… به تعبیر خودشان امروزی بودن یعنی خاص شدن. اما همه اینها ژستهایی هستند که به قامت آن فرهنگ خوش می آیند و بیشتر از اینکه ما را خاص کنند انگشت نما می کنند!!
پس چه چیز ما را خاص می کند؟!
در حقیقت این اعتماد به نفس است که آدمها را خاص می کند. اعتماد به نفس یعنی اعتمادکردن به نفسِ خودمان نه دیگری. یعنی یک ایرانی با اعتماد به پیشینه خودش و یک آلمانی یا روسی یا… با اعتماد به پیشینه خودشان خاص می شود. به عبارتی می توان گفت: مهم ترین شاخصه آدمهای خاص اصالت است. آدمهای خاص اصیل هستند و همواره دنبال چیزهای رگ و ریشه دار می گردند. اصیل سخن می گویند. اصیل می نویسند. اصیل رفتار می کنند و…
بگذارید یک مثال بزنم: فرض کنید برای روز تولدتان یکی از عکسهایتان را روی تخته در ابعاد بزرگ هدیه بگیرید. این یک کار امروزی ست و حتما شما را خوشحال می کند آنهم خیلی زیاد. اما حالا تصورکنید همان عکس در همان ابعاد، نقاشی شده باشد و شما یک تابلو نقاشی از خودتان هدیه بگیرید. صادقانه بگویید. شگفت زدگیتان چند برابر بیشتر از قبل خواهد شد؟!
اختلاف این شگفت زدگی به دلیل اصالت هنر نقاشی نسبت به عکاسی ست. پس برای خاص بودن باید هنرهای اصیل خودمان را بشناسیم و بیاموزیم و یکی از مهمترین و کهن ترین هنر های ایرانی رسم الخط فارسی ست. خط و زبانی که عمر اندیشمندان بزرگی برای آن صرف شده است تا به امروز زنده و پویا باقی بمانند. برای اصالت داشتن احتیاجی به شجره نامه عریض و طویل نیست. نیازی به ثروت و خدم و حشم و کاخ نشینی و… ندارید.. اصالت را در ادبیات و هنرِ فرهنگ خودتان جستجو کنید.
اصالت و ارتباط آن با خاص بودن افراد
یکی از راحت ترین راه های خاص بودن و اصالت داشتن؛ اصیل سخن گفتن و اصیل نگارش کردن است. از خیلی دورها تا به امروز همواره آدمهای خوش خط از جایگاه اجتماعی ویژه ای برخوردار بودند. در دوران کهن خوشنویسان نور چشمی پادشاهان بوده اند و امروزه نیز منفعت ها ی فراوانی نسیب فردی آگاه به خوشنویسی می شود.
برای نمونه: دانش آموزان و دانشجویان خوش خط در طول تحصیل چه نمره ها که نه به خاطر جواب درست بلکه به خاطر خط خوش و مرتب نوشتن از اساتیدشان می گیرند. یا آقایان وقتی به خدمت سربازی می روند حتما با این سوال مواجه خواهند شد که : “کی خطش خوبه؟!” و آن که خطی خوش داشته باشد را با احترام پشت میز می نشانند و تا پایان خدمت دریغ از ذره ی مشقت و سختی!
همان گونه که به دست خط افراد خوش خط با حس بسیار خوبی خیره میشویم در امضا هم این موضوع صادق است و چه بسیار افرادی که محو امضاهای خاص و دوست داشتنی شده اند و آرزوی داشتن چنین امضایی را هم داشته باشند. پیرو مثالی که در باب عکاسی آوردم. الکترونیک نوشتن هم یک کار امروزی ست. اما محال است کسی پیدا شود که برای یک بیت شعر بافونت های الکترونیک و به صورت پیریت شده که به دیوار الساق شده هزینه کند. حال در نظر بگیرید همان شعر با خط زیبا نگارش شده باشد؛ آدم های بسیاری حاضرند پول صرف کنند تا هر روز صبح که بیدار می شوند این بیت را روی دیوار اتاقشان ببیند. این توجه ناشی از اصالت هنر خطاطی ست.
“اصالت” ؛ این چیزی ست که آدمها را در همه جای دنیا به طرز مطلوبی خاص و جذاب می کند. اولین گام در خاص بودن اصیل سخن گفتن و اصیل نوشتن است که من دومی را بر اولی مقدم می دانم. چرا که امام صادق (ع) می فرمایند : “کم رنگ ترین نوشته ها از پررنگ ترین حافظه ها ماندگارترند.” از این سخن بر می آید که انسان ها چیزهایی را می نویسد که می خواهد ماندگار باشد و هیچ چیز ارزش ماندن ندارد مگر سخن حکیمانه. پس آن که در خط خوش می کوشد خواه ناخواه حکمت می آموزد و پیرو آن حکیمانه و اصیل سخن می گوید. که در نهایت می شود یکی از همانهایی که دیگران در خیالشان می گویند : “کاش من جای این بودم”
خوشبختانه آموزشگاه خط و قلم با سابقه درخشان خود در زمینه خط و امضا، قدمهای بسیار مثبتی در آموزش خط به صورت کاربردی تر و همچنین طراحی امضا به صورت خاص و زیبا برای علاقمندان برداشته که هر روز بر تعداد این افراد افزوده میشود.
نویسنده : حمیده حبیب وند
